مقایسه بدیعه کفعمی با بدیعه صفی الدین حلی

با ظهور شرف الدین محمد بن سعید بوصیری و سرودن قصیده معروفش "برده " و تأثیر شگرف آن بر حوزه های ادبی، دیگر شاعران مدیحه سرای نبوی به پیروی از آن پرداختند و قصاید مدیحه نبویه را همچون برده در بحر بسیط و روی میم سرودند و بدین ترتیب قصاید بدیعیه شکل گرفت، قصایدی که در هر بیت آن یک یا چند نوع صنعت بدیعی بکار رفته است. در این بین صفی الدین حلی شاعر پرآوازه قرن هفتم هجری با سرودن قصیده بدیعیه اش و روی میم، در میان دیگر بدیعیه سرایان برجستگی ویژه ای یافت، چنانکه از سوی مورخین هم عصر خود همچون ابن شاکرکتبی و عسقلانی و تاریخ نگاران معاصر مانند: محمود رزق سلیم و... به عنوان مبدع و مکمل علم بدیع شناخته شد. در حالیکه در ا ین میان شخصیت ادیبی حاذق چون "شیخ ابراهیم تقی الدین کفعمی "که وی نیز صاحبه بدیعیه ارزشمندی است که خود به شرح آن پرداخته، مغفول مانده است.